poezofia

Język pierwotny

Dawno temu wstąpiła do mnie myśl: Bóg jest lewicowy. Było to doznanie silne, i nie tyle wstąpiło ono do mnie w sposób nagły i jednorazowy, ile raczej kształtowało się, składając i formując przeżycia, doświadczenia i przemyślenia, które przez długie lata stały się moim udziałem. Już nie wiem kiedy, i nie wiem dlaczego zrodziło się we mnie przekonanie, że więcej sposobów i więcej idei dobrego życia dla społeczności tego świata leży po lewej stronie myślenia i działania. Lewa strona była dla mnie od czasów podjęcia studiów synonimem dla dobrze pojętej równości ludzi, dla budowania i stabilizowania wspólnego zamiast prywatnego, dla ujarzmienia destrukcyjnych tendencji kapitalizmu ducha i kapitalizmu ekonomii; ekonomii, która jest przecież materialną bazą życia. Nie jest celem samym w sobie, ale właśnie bazą, na której rosnąć i kwitnąć może relacja do drugiego człowieka, bazą zapewnienia bytu sobie i potomkom, gdzie kwitnąć może piękno sztuki, filozofii, muzyki. Wszak nie sposób oddać się temu wszystkiemu bez zapewnienia pokarmu, bez dachu nad głowami, bez instrumentów, wytworzonych przez ludzką kulturę, cywilizującą to, co naturalne. Lewa strona była dla mnie także tożsama z otwartością na nowe, zostawiająca w skarbcu historii przeżyty konserwatyzm jak i liberalizm, przekształcający się w chciwość i traktowanie drugiego człowieka jako narzędzia, nie jako celu samym w sobie. Wreszcie lewa strona oznaczała dla mnie, i oznacza do dziś, zasadę, której nie byłem w stanie realizować, ale którą czułem jako fundamentalną, pierwszorzędną i ważniejszą, aniżeli wolność. Tą zasadą jest odpowiedzialność. Jeśli jestem w stanie w pełni odpowiadać za siebie i bez kłamstwa stać za czynami, przekonaniami i skutkami mojego życia, niemal w naturalny sposób chcę również brać odpowiedzialność za życie innych. „Postępuj tylko wedle takiej maksymy, co do której mógłbyś jednocześnie chcieć, aby stała się ona prawem powszechnym”, pisał Immanuel Kant w swoim pierwszym imperatywie kategorycznym. Długo nad tymi słowami myślałem, i trudno mi oprzeć się przekonaniu, że zawierają wszystkie istotne i uniwersalne części dziesięciu przykazań katolicyzmu. I jeszcze znacznie więcej. Wchodząc głęboko w imperatyw Kanta, można odkryć, że zawierają bowiem równość ludzi, o której przykazania nie mówią. Tak samo, jak Nowy Testament nie mówi o równości Jezusa z innymi, tylko o jego wyjątkowej boskości, na którą trudno mi się zgodzić, mimo że jestem wierzący. Jezus był człowiekiem, takim samym jak inni. Jego wyjątkowa inność w moim mniemaniu nie polegała na jego boskości lub półboskości, tylko na tym, iż odkrył, że może zrobić niemal wszystko, ale jego połączenie z boskością nie różniło się, jeżeli już coś na rzeczy wszechświata jest, od boskości każdego innego i każdej innej. Tak samo jak jego człowieczeństwo. On też kichał, kaszlał, opróżniał się. On też wątpił, szukał, zastanawiał się. On też błądził, kochał, wyróżniał się. To fundamentalna, pierwotna, niezniszczalna równość. To baza wyjścia.

„Gott ist links”, brzmi po wielu latach znów w mojej głowie. Ale tym razem w moim języku pierwotnym.

 

 

 

.............

Możliwość to przekształcona nicość

zaledwie mgnienie oka po

wydobyciu jej zawartości

z nicości.

Róża

„Obiecałeś, że mnie nie zerwiesz”,

krzyczała róża do ogrodnika

w rozpaczy

gdy wyostrzony metal ciężki

przeciął jej pulsujące żyły.

Ogrodnik zamyślił się długo.

Krótko potem powiedział:

„Cóż, mam nad tobą przewagę,

mogę z niej korzystać.

Nie wystarczysz mi stojąc tutaj,

chcę Cię zobaczyć tam.”

Róże stojące obok swej umierającej siostry,

usłyszawszy to, straciły wiarę.

Opłakując

niemoc swą

smutek utraty siostry

w łzach rubinowej czerwieni

Zamilkły na zawsze.

Podróż do jaźni

Przemiana to to

nastąpi po odstąpieniu od wzorca starego

którego nieseksualnego upragnionego nieokrzesanego

sobie życzyć możesz i masz

nieświadomość jest ogniwem palącym

w Twojej duszy i ciele

tym co wydaje na świat całe rzesze bagna urojonego, nieprzetworzonego

Nieoswojonego swojego twojego

Nie wspólnego
indywiduacja

wkracza w Twoje krocze

wydaje ci się nowa, swoje
wchodzenie w głębię

Twego ciała drżącego zalęknionego

przed horyzontem morza płynącego do nieznanej

ziemi bez wiedzy czy w ogóle tam jest

to co czego szukasz gdy stukasz i pukasz

i nikt ci nie otwiera bo

nie ma nikogo kto by otworzyć mógł

gdyż ty jesteś sam absolutnie w absolutnym wszystkim

całość przerasta w Tobie wszelkie fałszywe

mniemania o wspólnotowości

leżą w gruzach leżą w gruzach pozbierać się nie mogą

mogą się oprzeć, chcę się oprzeć o Ciebie

nie w niebie tutaj tylko,

tutaj tylko chcę być i pozbyć się cienia

nie ma innego wyjścia muszę chcę wchłonąć te cienie

odcienie mnie straszą mówią: nie teraz

jutro będzie ten lepszy czas gdy jutro

w marazmie czasu odkryjesz las

wystający już dziś ponad rzeki i pola

i miasta zdradzone w skurczonym żywocie

wspólne centrum skupiają i kłamią

gdyż centrum jest jedno w każdym osobno

wspólnego centrum wytworzyć się nie da

poza alchemią młodego, Młody w symbolach

i głębi psychiki, kim czym jesteś

gdy nieustannie się śmiejesz

cały czerwony w nieświadomości skończony,

przerażony do czasu, gdy treści twej jaźni

tlą się aż rozpalają masyw wyobraźni

przekształcasz i lecząc lecisz nad kukułczym gniazdem

zmieniasz kierunek

wstajesz nad ranem, przed świtem, w ciemności

odsłaniasz swój cel, gdy wryte w tę glebę

widzisz te znaki z historii piękna

muzyki, w sferach częstotliwości tak niesłychanej

nie słyszę, nie słyszę tu nic, choć wszystko chcę słyszeć

i oprzeć się pokusie fałszywego Adama

w instytucji nie świętej

tylko życie jest święte, wszelkie życie jest święte, tak

niepojęte, tak, moi drodzy poganie, zaorani, nadbudowani

Naszymy Damami, w Domach pychy

nad Sekwanami, nie tylko tu śmierdzi

kto twierdzi że

Bóg żyje tu tylko nie tam też jak w raju

niszczy pierwotność doznań ludzkich pradawnych

ze snów tworzących historie nieznane

w cyfrowy niekształt zracjonalizowane

Mylące, łudzące, przyciemniające

krzywdzące, kradnące, zniekształcające

płonące w lasach podziału fałszywego

gdzie z prywatnego lasu wypycha swych braci

a siostry pokornie słuchają, przez tysiąclecia

cierpienia patriarchalnego, gdzie rozkaz i wina

głoszone jak stara, dobra nowina

odbierają miłość pierwotną, sromotną, nieskazaną

w namiętnościach, ognistych, lecz nieopętaną

gdzie rządzą, bo dzielą

palcem wskazują

gdzie iść, co robić, wykorzystują

tych, którzy im wszystko mozolnie budują

a w zamian dostają same okruchy.

Już dosyć – słyszę – już dosyć

krzyk ten się wzmaga

bo to co tu nie gra, nie tak, jakby mogło

ta niezawisła czarna pieśń

bez alternatywy

Podczas gdy są – przynajmniej cztery

W górę i dół, i obydwa boki

nie licząc okrągłych, płonących rogów

występujących z i bez miłych bogów

bo

vocatus et invocatus deus aderit

czy się to zgadza czy wiesz

czy tylko w to wierzysz

nie sądzisz, błądzisz, tu przynależysz

nie mniej nie więcej niż on

a ona, z ziemi wyrasta

twoja żona

matką twą jest

a on, on się boi, bo gdy się roi,

od płci przeciwnej, na arenę wschodzącej

liczącej istot miliardy lat światła nie widzę

Słucham Cię?

Tak – już wiem.

Lżej   

A już myślałem, że się bardziej nie da,

A tu proszę: jeszcze lżejsza ta ziemia,

Ostro ją orałem 
Gnojem maltretowałem,

Że już wymiękła, zgniłe chwasty w niej powymierały.

No i cię mam.

Czy nadal myślisz, że nie?

Czy to nie łudzenie się?

Przecież wiesz, jak jest.

Tak, do ciebie mówię.

No i chyba mnie słyszysz, prawda?

No to to by było

na tyle słowem wstępu.

Nie było tak prosto. 

Spływały po tobie poty.

I raz, i setne koty za płoty.

Nie rymowały jedności słów i głosów

Tych co nie pasują.

Lecz cały czas ten ogień płonął, tlił się

Nie wygasł

Więc wzięłaś tą pochodnie

Już przyświecasz sobie drogę.

Zrobiła się zawiła i przejrzysta miejscami.

A on?

Podpalił.

Pomyślał.

Zgasił.  

Było już dobrze. 

Więc nie kopiuj

Kopiuj i wklej

Będzie ci, będzie 

Lżej

 

Nie – Tak

Ja Cię wciąż bije w czułe bytu ciała

A Ty

Ty mnie ciągle dalej obdarzasz

Jesteś jak miękka skała, nosząca w sobie

Czas zatrzymany w tutaj i teraz

Nie zginając kluczowych części ciała

Idziesz niczym wędrowczyni gór najwyższych

Wewnętrznie prosto

Gdy stoisz

Niczym drzewo w rozkwicie wiosny

Twe wnętrza zaś odsłaniają mi całą postać

Twojej nieskończonej duszy

Niepojętej

Wzrokiem Słuchem Nozdrzami

Lecz intuicyjnie czuję, że moje spojrzenie na Ciebie

Jest prawdziwe

Tak więc pisząc do Ciebie piszę do niego

Każdego swojego

Widzisz tu i tam

Więc, już nie jestem sam

Gdy piszę Ci to, co widzę

A niebo

niebo jest dziś bezchmurne,

powietrze czyste

I to co widzę

Tragikomicznie przejrzyste

Więc ufam sobie

bo ufam Tobie

Nie – tak:

Ufam sobie

I ufam Tobie.

---

Do pracy

Myślała myślał jak

Zbudować dom bez czasu

Dom bez fałszywego hałasu

Gdzie zza okna kwitnie sztuka

Do drzwi domu cicho puka

A dom pusty i ten czas

Gdy ktoś puka w stary las

Ty zamykasz drzwi,

więc powiedz mi

Co się dzieje

Dlaczego się chwieje

Dlaczego zamykasz

Głupcze

Pomyśl

Opamiętaj się

Czasu nie masz

Więc idź

No ale ale ale

Pociąga mnie w boki

przechodzi wysoko obok mnie

pokazuje mi palce do góry wskazujące,

cztery

I znów wraca

I tak w kółko

Odejdź! –

Mówię wyraźnie?  

Żebyś był cały i pełny,

stały, twardy, z bawełny

miękki gdzie trzeba

przy wejściach nie daj gleba.

Żebyś był twój i swój,

Ją istotnie czuj

żebyś skończył z wątpieniem,

by zabrzmiało strumieniem.

Żebyś powtarzał wnikliwie,

nie spoczywał leniwie

kontemplował z księżycem,

odkrywał odkryciem.

Żebyś niecierpliwie cierpliwie,

wlewał ognia oliwie,

żebyś przetwarzał stworzone,

z niebieskiego / w czerwone.

Żebyś potrafił opróżniać,

Skryte skarby wyróżniać,

wydobywał nieustannie,

aż ten czarny miecz zachłannie

rozsypie się w piach

i zniszczy zpiaszczeniem

skrzywiony gmach

I żebyś nie zaliczał, nie odhaczał,

krzywe kręgi zataczał,

żebyś nie bił i chronił,

brudnych racji nie bronił.

Żebyś czasu nie rozliczał,

wierzeniom nie zaprzeczał,

wolne rzeźby tu rysował,

z pytań wierzę wybudował.

Więc

Nad przepaścią balansujesz,

strachem już się nie przejmujesz

Ale, ale:

Czyżbyś ty się krył?

Czyżbyś patrzył w tył? 

I obracał w pył?

Tak robisz

A jeśli trzeba

Wrócisz?

Wracaj!

Jeszcze sporo zostało do powiedzenia – więc mówię

Jeszcze sporo lasów zwierząt mórz zanika – więc pytam

Jeszcze wiele wiele uśmiechu przede mną – więc

Przymykam

jedno oko

na chwilę

chcąc

Żebyś był

uczniem i mistrzem,

synem i ojcem,

mężem

i bratem

przyjacielem i wrogiem,

zaufanym i obcym

I wszystko w żeńskiej osobie też –

chyba wiesz

Żebyś nie pozwolił, aby upadło niżej niż nigdy nie powinno.

Ale w pośpiechu o myśleniu nie zapominał,

wydeptane drogi omijał.

Żebyś czuł i pluł, oddychał i grał,

tej istotnej sprawy dziś

nie przespał.

Żebyś swoje robił,

nie spoglądając wstecz,

żebyś demony twe wygnał

precz z Wami

zostańcie inaczej

Żebyś jemu co jej należne dał,

żebyś wchłaniał, przenikał, zmieniał i brał.

Żebyś do stanów tych wszedł,

w których nie wszystko funkcjonuje

gdzie nie

wszystko się rymuje

I obyś nie klękał, nie żebrał, abyś prosto stał,

umacniał, otwierał, słuchał, i brał.

Obyś widział, co widzisz, i słyszał, co słyszysz.

Obyś się nigdy swoich korzeni nie wyrzekł. 

Żebyś sobie twe błędy, twoje odpowiedzialności, wybaczał.

Żebyś sam się uwolnił,

żebyś przemieniał, żebyś czuł kiedy czuć trzeba

myślał, gdy strach twoją wolę zżera.

Żeby wszystkie twe zmysły były dokładne,

widziały co piękne nie to co ładne.

Żeby twe

uszy słyszały,

ręce przerabiały,

nozdrza letni zimy zapach smakowały.

Żebyś sam z sobą siebie się nie bał, 

I się nie chwalił, nie wywyższał, lekko uderzał,

żebyś się słodko-gorzkim truciznom nie zawierzał,

żebyś czuł siebie, był z sobą istotny,

nieprzerwany, nieudany,

anarchicznie-przewrotny,

Żeby był wszystkich i niczyi,

jego, jej, i twój

nawet gdy mówią:

co za czerwony...?

Żebyś przeklinał, gdy trzeba,

złote gruszki skradał z nieba,

dobrych żartów się pozbywał,

stoły winem wciąż nakrywał,

Żebyś czuł i brał,

czasem spokój sobie dał,

a w tych, tych właśnie momentach

jak najmniej spał.

Zwróć uwagę:

Ano, że bać się nie trzeba,

bo przeniknie gleba,

w potężny cios,

co światu bije takt.

Słyszysz ten głos?

I żebyś w końcu robił, co mówisz,

i mówił, co w głowie,

a jeśli nie wiesz, co dalej,

to pytaj, ktoś ci podpowie.

Powiedziała

Młoda, starsza,

kobieta w sercu brzmiał jej szalony głos

tragicznie komicznie:   

Ciężkiego patosu tu trochę zbyt dużo,

A gdybyś tak

z siebie

się śmiał?

Gdybym w końcu

Z siebie samego się śmiał?

No to

Do pracy

-----

Szukasz?

Słyszysz?

Szukasz?

To coś ciebie też szuka

Nie szukasz

Nie słyszysz

Jak

To wielkie niskie C

Kryje treść

Słowo

Chcę  

---

Od momentu tego

Dziwne to było spotkanie,

śmieszne, niby przelotne,

nic nie wskazywało

na wyjątek od nudnej powszedniości.

Przepraszam, chcę być sam – powiedział więc.

A o czym myślisz? – spytała.

Nie powiem, to moja sprawa – odparł.

Jak to, twoja – tylko twoja? – nie odpuszczała,

śmiejąc się ze zdumienia. – Czy serio tak myślisz?

Nie, może też twoja, ale na razie moja – powiedział. 

Więc powiesz?

Nie.

Ale ja Ci powiem, a ty już potem też?

Co?

Miłuj ludzi, a nigdy nie będziesz musiał klękać – rzekła.

Dlaczego? - spytał.

Nie powiem, to nie moja sprawa – odparła.

Odeszła

Miała rację jego myśl

od momentu tego

zaprzestała być

już jego

---

Dlaczego

Ja czuję

Taki straszny strach

Czuję jak boli

Już nie wiem jak

Powiedzieć,

Co się dzieje we mnie

Blokując wszystko co jest nietutejsze

Inne

Zaistnieć istnieć wznieść

Się ponad pola i łąki,

Lasy twych gór

Gdzie słyszę tak słyszę

Kobiet miłosny chór

I mówię:

Do widzenia

Do widzenia, stare życie

Uwierz mi, wiele dałeś do myślenia

Ach, tyle myślenia

Że już nigdy przenigdy,

Może już jutro

Nie zejdziesz tu

Gdzie stoisz teraz

Na zawsze już

Więc wychodzę

Z tym bólem

Przy mojej prawej stronie,

Tam gdzie wkładam rękę do kieszeni,

I wyciągam papierek, wygięty, stary,

Biel w żółć już przechodzi

Czytam

Więc jeśli, jeśli

Powiesz

Będzie

---

Dlatego

Dlaczego nie przestaje być?

We mnie być, siebie bić

Dlaczego, dlaczego,

Tyle pracy

Wysiadam i widzę obraz

Ale klisza zniekształca, obraca do góry rękami

Rękami twymi ruszasz

Stukasz i pukasz,

Chwiejesz się wewnątrz,

Ale już,

Już płynie do Ciebie,

Nie przestaje w tobie być

Nie, to nie czar

Czary są marne

Nie porównuję,

Nie porównuję,

Psuje hałasuje

Niewdzięczny jesteś

To jest to

Czy jesteś?

Jeśli tak, to dlaczego?

Dlaczego

Dlaczego dlaczego

Dlaczego dlaczego dlaczego

Ten długi w las wnikający i z lasu wynikający pociąg ku morzu

Woda faluje, nie psuje nie hałasuje

Wsiadam do tego pociągu

Dlatego

Jedzie tam gdzie dom i domy moje

Twoje ramiona obejmą mnie

Obejmij mnie

Dziś

---

Piosenka

I znów ten czas, ten niesłychany,

przenikający mnie na wskroś.

I cały czas ten czas,

uciekający, poganiający,

do zrywania ciernistych kwiatów,

I zmiana.

Teraz już spada z ciebie

to co ciężko ciążące było

dotąd.

A odtąd

już staje się lekkie, niebluesowo

bluesowe na nowo.

I jazzowo przeskakujące,

i już nic cię nie powstrzymuje.

Zmieniasz kierunek,

i wpadasz w dziurę.

Wygramalasz się, biegniesz,

i wpadasz w dziurę.

I wywiązujesz się, odwiązujesz się.

I zmieniasz kierunek,

idąc nagle widzisz ją,

jeszcze odrobinę niewyraźnie,

Zbliżasz się, a tutaj pojawiają się drzwi.

Patrzysz przez nie, są zamknięte.

Z drugiej strony ktoś puka,

I mówi:

- Hej, kim jesteś? Ten, o którym myślę? -

- Wydaję mi się, że tak. Nawet całkiem całkiem, – odpowiada.

Drzwi się otwierają.

Rozpoznaje ją.

Zawsze taka była, inaczej.

Aż się zmieniła, inaczej niż on, na bliskim podłożu.

Nie odpowiadając na normy,

sprzeczając się z rzeczywistością,

tworzącą to łudzące słowo ‘się’,

dziwny byt.

Po takim wstępie myślowym powiedziała:

- Witaj u mnie. Zapraszam. -

Chwilę pomyślał, patrząc w jej świecące oczy.

Jestem.

Chcę zostać.

Idąc.   

  




///

Przyszłość

Przyszedł.

Szepnął jej do ucha

nie wiedział skąd kto do którego

nie wiedział, czy to istotne, też nie

czy się zgadza.

Powiedział:

Oni nie mówią,

co będzie,

Bo ich nie ma,

i nie ma tego,

co będzie.

Oni mówią

co jest,

Bo jest ich wielu,

i jest to

co jest tylko.

Odszedł. 

/// 

W nowym starym mieście

Długo na mnie patrzyłaś

Twym wnikliwym, ciepłym okiem

Przeszywa mnie moment

W naszym jeszcze starym przechodzącym

Przeszywa tak

Że miejsce nie ma już znaczenia.

I że nie ma już granic.

I że przebiłaś się w tę nową przestrzeń.

I że już wszystko płynie, czasem brudne.

W zasadzie żyjące czyste.

W zasadzie tendencyjnie wschodzące.

W zasadzie okiem przymrużające.

Z zasady Ciebie przenikające.

I w głąb zbłądzające,

W najpiękniejszym błądzeniu,

W Twoim towarzystwie

Przy ich uczestnictwie.

Żeby było przekonujące,

Chce być naprawdę dobre, prawda?

Z wysokich głębin,

Niewidocznych

Dla oka.

W twojej głębi już wiedziałaś przecież o tym,

Już wiesz, o czym mówił,

Ten wstęp, to tylko kilka słów dla Ciebie,

Ciebie, która go nigdy nie opuściła.

A przecież mogłaś.

Ale tego nie zrobiłaś.

W tym nowym starym mieście.

///

W polu widzenia

Może się wydarzyć niebywałe może się stać?

Liście lata wdychają w ziemię

Listy wiosny wdycha świat

Gdzie słowa siłą swoją szarpią,

Ale to nie boli, wręcz na odwrót,

Przechyla się w drugą stronę,

Chce pisać, chce brzmieć,

Gdy idę tą drogą,

Nie słyszę nic, nie, słyszę wszystko

Wszystko w ciszy,

i wszystko w dźwięku

Czysty

Jasny dźwięk.

////

Wyobraźnia

Pieniądz nie jest taki ważny

Pieniądz tylko rządzi światem

Ale

Gdyby tak ktoś dał

Swoje piętnaście miliardów dolarów

Swoje 44 miliony koron

Swoje pasywne akcje

reakcje

Byłyby zdumieniem,

To zapewne dlatego,

Że te

15 miliardów dolarów

44 miliony koron

Zamienione akcje reakcje, uaktywnione 

W polach życia

Bliższego, równiejszego, cywilnego,

sprawiedliwego, kształtującego, ekstatycznego,

dziecięcego, bez-zbrojnego, wyodrębniającego

To byłaby

Naprawdę

Niezła akumulacja

Dobra ziemska inwestycja 

 



---

Zasadniczo

Podstawowy problem

życie

to nieustanne próby wbijania się

w nie

ze swoimi myślami

z nie moimi pomysłami,

za pomocą jego języka

twoich wewnętrznych strun

instrumentów życia

Język?

to nie tylko mowa

Wbijasz twoje słowa

w świat,

a on

przyjmuje, wchłania, przekształca,

gdy słowa zanikają,

jak farba niebieska wlana do morza,

przez moment

rozbarwiając wodę

żeby zaraz po tym niewidoczne zboża

Wydać

Nie widać

już jej

wnikliwej

niebieskiej

A jednak morze jest inne.

Jest inne.

Zadanie

życie to nieustanne wlewanie kolorów w

bezbarwne morze

co pomorze

zobaczyć?

Wszystkie kolory świata.  

///

Samobójstwo samemu

W Warszawie 

człowiek rzuca się pod pociąg metra.

Ginie.

Gazeta pisze o utrudnieniach,

Z jakimi trzeba się liczyć.

I o tym, której stacji unikać.

„Zachęcamy do korzystania z

komunikacji naziemnej na pewno

tam będzie większa przepustowość.”

Tak radzi rzecznik.

Czyje życie stąd zniknęło?

Załamanego taty i męża,

zdesperowanej wdowy i przyjaciółki? 

Tyle lat na ziemi żyła

Tylu przyjaciół nakarmiła

Jakie szlaki przecierała

Dzieci marzeń,

czy nie miała?

Co zasadził na ziemi,

gdzie poszukiwał,

dokąd zmierzał,

przed czym –

uciekał?

Co myślała?

Czy myślał o sobie,

czy o kimś innym,

rzucając się pod pociąg?

Czy ktoś chce wiedzieć?

Czy ktoś chciał wiedzieć wczoraj?

Czy nie byłoby zbyt późno, gdyby ktoś z nas

Pragnął

naprawdę wiedzieć

Choćby wczoraj?

Dzisiaj

Gazeta mówi o utrudnieniach.

 

////

Firany

Żyli w jednym pomieszczeniu,

Wielkim prawie jak cała ćwiartka

Z przestronnymi oknami w środku

Było w tym środku wszystko:

powietrzne wody,

wszelkiej odcieni zieleń,

czysta czerwień czasu.

I włączniki dźwięku, i klawisze światła, i

dotyk ludzi

a wszędzie w zasięgu

oblicza ręce 

Lecz przed oknami wisiały firany.

Ręce je rozwieszały

Przejrzyste, tak tak,

Ale znieczulające jakby,

Swymi białymi nie-kolorami skrzywiające

To co przysłaniały

Same sobą ręce głowy

jak magnes przyciągały.

Przed nimi stali,

Nie przez, w nie się wpatrywali

I wciąż nowe rozwieszali.

---

Przed Tobą

Jesteś inna

Jesteś sobą

Jestem w sobie

Zamknięty

Dla Ciebie

I wszystko mnie boli

W bólu żyję

Mogąc wiem

Nie mogąc

Odrzucić

Bólu pragnienia

Ciebie widząc

Chcąc, tak nieskończenie

Chcąc dojść

Do końca

Raz, choć raz

Poczuć całość

Rozprzestrzeniającą

Bez się siebie, Ciebie

We mnie

Nic nie chcę posiadać

Móc wszystko chcę

Nie bać się mnie

Bez Ciebie

Wszystko jest

Sensu pozbawione

Ode mnie oddalone

W Tobie, oddzielone

Ode mnie

Chcę

Ciebie inną

Pojąć, przytulić

Pozwól mi

Pokazać Ci

Kim jestem?

Kim jesteś? 

 

Układ bezbronny

Lepiej

Wiedzieć

jak działa

jak się jeździ czołgiem

bo gdy przyjdzie z niego

Wysiąść

Kiedyś 
lepiej będzie wiedzieć

jak go

Zniszczyć 


////


Moment

Ten moment

w którym możesz stać się swoim

w każdym momencie

gniewu, ubliżeń, zajmowania się wyłącznie sobą

Gdy zajmujesz się kimś innym niż tylko sobą

czy wówczas

stajesz się

aktywnym uczestnikiem

ludzkiej

zagadki?

Jeśli tak – jakiej?

Moment, tylko moment,

jeden

który wszystko

może zmienić

Morze

////


Tak

Dziękuje Ci

Dziękuje Ci

Za wszystko

Co mi dajesz

Całą tą moc

I tę noc

Która przede mną

Która we mnie

I ze mną

W Tobie